De andere kant op

Journalisten zijn kuddedieren die allemaal dezelfde kant op rennen als er nieuws te halen is. Journalisten zijn blunderaars, deugen niet, produceren echt bagger en zijn niet waarheidsgetrouw. Journalisten doen hun werk niet goed en willen alleen het ANP volgen. Orginaliteit wordt niet gewaardeerd. Er wordt in de journalistiek kluitjesvoetbal gespeeld, niemand wil uit de pas lopen. Kortom, we leven van de imperfectie. Deze positieve kijk op het vak komt van Elsevier hoofdredacteur Arendo Joustra.

Het zijn eerder geluiden die je zou verwachten uit de politiek, of uit de mond van veel beschreven personen. Niet uit de mond van iemand die jarenlang in het vak zit en notabene in het genootschap van hoofdredacteuren zit. Of juist wel. Weet hij door zijn jarenlange ervaring niet juist hoe het er echt aan toe gaat achter de schermen en zijn wij gewoon naivelingen die geloven in de journalistiek? Als dit inderdaad de werkelijkheid is, waarom doen we er dan niet wat aan? Waarom blijven we dan allemaal achter dezelfde bal aan hollen? Waarom zou iemand uberhaupt nog overwegen de journalistiek in te gaan. Om de wereld te verbeteren?

Als leek ben ik geneigd m'n oren te sluiten voor de woorden van Joustra en hardnekkig te blijven geloven in de waarheidzoekende journalist die zijn taak als waakhond uiterst serieus neemt. Of is het toch beter Joustra's woorden ter harte te nemen en me voor te nemen die journalist te worden die wel de andere kant op gaat, die wel waarheid zoekt en die geen bagger produceert. In m'n eentje, dat dan weer wel, aangezien alle anderen het ware licht nog niet gezien hebben. In m'n eentje tegen de grote boze wereld, het lijkt me heerlijk onwerkelijk. Nee, laat ik maar lekker een domme, kluitjesvoetballende copie worden van alle anderen. Dan blijft journalistiek in elk geval zoals we het gewend zijn.