Na het zien van de film Shattered Glass wil ik allereerst Stephen Glass complimenteren met zijn acties. De jonge Glass werk voor het gerenommeerde Amerikaanse tijdschrift The New Republic waar hij uitgroeit tot een van de meest gewilde en getallenteerde journalisten. In het begin van de film legt hij in bijna poetische woorden de schone taak van de journalistiek uit. Als aankomend journalist begin ik me al te verlekkeren tijdens de eerste minuten van de film. 'Dat kan ik ook worden', sluipt mijn naive beginnersbrain binnen, 'wat hij kan kan ik ook' of tenminste 'wil ik ook kunnen'.
Bedankt Stephen, voor de hoop die je me die eerste minuten gaf. Hoop die echter al gauw jaloezie werd bij het zien van jou succes en de meest fantastische uitkomsten van je journalistieke brein. Vol afgunst zie ik hoe Stephen verandert in een potentiele concurrerende beginner die tegenover me aan het bureau zit en alle complimentjes van de chef voor mijn neus wegkaapt. Ik begin hem al iets minder te mogen... Hoe kan ik ooit opgewassen zijn tegen iemand als hij?
Maar dan is er weer hoop, ik ga Stephen, zo halverwege de film verdenken. Misschien is hij toch niet zo goed als hij lijkt. Zie je nu wel, hij was ook gewoon te briljant. Deze gedachte beurt me weer een beetje op. Terwijl ik van mijn versgetapte biertje geniet zie ik hoe Stephen langzaam verstrikt raakt in het web van zijn eigen leugens. Ondanks zijn kunst van koelbloedige liegen, komt toch langzaam de waarheid aan het licht. En dat allemaal dankzij een oplettende internetjournalist. Zonder hem was misschien nooit, of pas veel later, aan het licht gekomen dat Stephen 27 van zijn 41 verhalen had gebasseerd op leugens, op niet bestaande bronnen. Nee, Stephen heeft bij mij afgedaan. Antiheld. Maar die oplettende internetjournalist is mijn nieuwe lichtende voorbeeld. En terwijl ik mijn laatste slok bier neem verbaas ik mij over het gemak waarmee Stephen de wereld heeft weten te bedonderen. Leuk geprobeerd!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment